Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

a wretch

  • 1 propudium

        propudium ī, n    [pro+4 PV-], a shameful act (old); hence, of a person, a scandal, a vile wretch: illud Antonius.
    * * *
    shameful action; a wretch, villain

    Latin-English dictionary > propudium

  • 2 impūrātus (inp-)

        impūrātus (inp-) adj.    [impurus], defiled, infamous, abandoned, vile: ille, that vile wretch, T.: hunc inpuratum Ulcisci, T.

    Latin-English dictionary > impūrātus (inp-)

  • 3 lābēs

        lābēs is, f    [2 LAB-], a falling, sinking in, subsidence: ut multis locis labes factae sint: terrae, L.— A fall, stroke, ruin, destruction: innocentiae: prima mali, first stroke of misfortune, V. — A spot, blot, stain, blemish, defect (poet.): tractata notam labemque remittunt Atramenta, H.: Victima labe carens, spotless, O.—Fig., a stain, blot, stigma, disgrace, discredit: domestica: labem integris inferre: domus sine labe, Iu.: vita sine labe peracta, O.: conscientiae labīs in animo habere.— A cause of ruin, disgrace, scandal, reproach: (Verres) provinciae, scourge: civitatis (of a bad law): labes illa atque caenum, filthy wretch.
    * * *
    landslip/subsidence; disaster/debacle; fault/defect/blot/stain/blemish/dishonor

    Latin-English dictionary > lābēs

  • 4 misellus

        misellus adj. dim.    [miser], poor, wretched, unfortunate: homo.—As subst m., a wretch, Iu.
    * * *
    misella, misellum ADJ
    poor, wretched

    Latin-English dictionary > misellus

  • 5 miser

        miser era, erum, adj. with comp. miserior, and sup. miserrimus    [MIS-], wretched, unfortunate, miserable, pitiable, lamentable, in distress: me miserior, T.: mortales, V.: multo miserior quam ille, quem tu miserrimum esse voluisti: quibus (molestiis) te miserrimam habui, tormented.—As subst m. and f: quo se miser vertet? the wretch: Miserarum est neque amori dare ludum, etc., i. e. wretched are the girls who, etc., H.— Afflicting, sad, wretched, pitiable, melancholy: bellum: mors: caedes, V.: miserā ambitione laborare, H.— Violent, excessive, extravagant: amor, V.: cultūs, in dress, H.— Vile, poor, worthless: solacium: fortunae reliquiae.—As an exclamation: miserum! alas! V.
    * * *
    I
    misera -um, miserior -or -us, miserrimus -a -um ADJ
    poor, miserable, wretched, unfortunate, unhappy, distressing
    II
    wretched people (pl.)

    Latin-English dictionary > miser

  • 6 ne-fās

        ne-fās n    indecl, something contrary to divine law, an impious deed, sin, crime: quicquid non licet, nefas putare debemus: officia tua mihi nefas est oblivisci: nefas est dictu, fuisse, etc.: quibus nefas est... deserere patronos, Cs.: fas atque nefas, right and wrong, V.: per omne fas ac nefas, in every way, L.: in omne nefas se parare, O.: Summum crede nefas animam praeferre pudori, Iu.—Of a person, a wretch, monster: exstinxisse nefas, i. e. Helen, V.—As interj, horrid! shocking! dreadful!: quatenus, heu nefas! Virtutem incolumem odimus, H.: sequiturque, nefas! Aegyptia coniux, V.—An impossibility: levius fit patientiā Quidquid corrigere est nefas, H.

    Latin-English dictionary > ne-fās

  • 7 sacrilegus

        sacrilegus adj.    [sacer+1 LEG-], that steals sacred things, that robs a temple, sacrilegious: manūs, L.: bellum.—As subst m., one who robs a temple, a plunderer of shrines: sacrilego poena est: non sacrilegum, sed hostem sacrorum religionumque.— Guilty of profanation, sacrilegious, impious, profane: homo, T.: Lycurgus, O.: Graeci: manus arbos, H.: meretricum artes, O.—As subst m., an impious man, profane person, wretch: Ubist ille sacrilegus? T.: omnes patricidae, sacrilegi, S. —As subst f.: Quid ais, sacrilega? T., O.
    * * *
    sacrilega, sacrilegum ADJ
    sacrilegious, impious

    Latin-English dictionary > sacrilegus

  • 8 scelestus

        scelestus adj. with comp.    [scelus], impious, wicked, villanous, infamous, accursed, knavish, roguish: homo, T.: homines scelestos necare, S.: sorores, H.—As subst m. and f an infamous person, wretch, miscreant, scoundrel: ne me attigas, Sceleste, T.: Quo scelesti ruitis? H.: mali atque scelesti, S.: scelesta, T.—Of things, accursed, abominable, infamous, shameful: facinus: scelestior sermo, L.: nuptiae, S.: malitia, Ph.
    * * *
    scelesta, scelestum ADJ
    infamous, wicked; accursed

    Latin-English dictionary > scelestus

  • 9 impuratus

    impūrātus ( inp-), a, um, P. a., from impuro, not in use (for in Sen. Ep. 87, 16, the true reading is inspurcavit), morally defiled; hence, in gen., infamous, abominable, abandoned, vile (ante- and post-class.):

    impuratus me ille ut etiam irrideat?

    that vile wretch, Ter. Phorm. 4, 3, 64; 5, 7, 69:

    belua, as a term of reproach,

    Plaut. Rud. 2, 6, 59:

    nisi scio probiorem hanc esse quam te, impuratissime,

    id. ib. 3, 4, 46:

    impuratissima illa capita (hominum),

    App. M. 8, p. 221, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > impuratus

  • 10 inpuratus

    impūrātus ( inp-), a, um, P. a., from impuro, not in use (for in Sen. Ep. 87, 16, the true reading is inspurcavit), morally defiled; hence, in gen., infamous, abominable, abandoned, vile (ante- and post-class.):

    impuratus me ille ut etiam irrideat?

    that vile wretch, Ter. Phorm. 4, 3, 64; 5, 7, 69:

    belua, as a term of reproach,

    Plaut. Rud. 2, 6, 59:

    nisi scio probiorem hanc esse quam te, impuratissime,

    id. ib. 3, 4, 46:

    impuratissima illa capita (hominum),

    App. M. 8, p. 221, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > inpuratus

  • 11 labes

    1.
    lābes, is (abl. labi for labe, Lucr. 5, 930), f. [1. lābor], a fall, falling down, sinking in.
    I.
    Lit. (rare but class.):

    dare labem,

    Lucr. 2, 1145:

    motus terrae Rhodum... gravi ruinarum labe concussit,

    Just. 30, 4, 3:

    tantos terrae motus in Italia factos esse, ut multis locis labes factae sint terraeque desederint,

    subsidences of the earth, Cic. Div. 1, 35, 78; cf.:

    labes agri,

    id. ib. 1, 43, 97:

    terrae,

    Liv. 42, 15; so absol.:

    si labes facta sit, omnemque fructum tulerit,

    Dig. 19, 2, 15, § 2:

    labes imbris e caelo,

    Arn. 5, 185.—
    II.
    Transf.
    A.
    A fall, stroke, ruin, destruction:

    hinc mihi prima mali labes,

    the first blow of misfortune, Verg. A. 2, 97:

    haec prima mali labes, hoc initium impendentis ruinae fuit,

    Just. 17, 1, 5: metuo legionibu' labem, Enn. ap. Diom. p. 378 P. (Ann. v. 283 Vahl.):

    quanta pernis pestis veniet, quanta labes larido,

    Plaut. Capt. 4, 3, 3:

    innocentiae labes ac ruina,

    Cic. Fl. 10, 24:

    labes in tabella,

    id. Lael. 12, 41:

    regnorum labes,

    Val. Fl. 5, 237.—
    B.
    Meton., ruin, destruction; of a dangerous person, one who causes ruin:

    (Verres) labes atque pernicies provinciae Siciliae,

    Cic. Verr. 1, 1, 2: labes popli, Plant. Pers. 3, 3, 4.—Of a bad law:

    labes atque eluvies civitatis,

    Cic. Dom. 20, 53.—
    2.
    In partic., the falling sickness, epilepsy, Ser. Samm. 57, 1018.—

    Hence, in gen.,

    disease, sickness, Grat. Cyneg. 468.
    2.
    lābes, is, f. [Gr. lôbê, lôbeuô; cf. Curt. Griech. Etym. p. 372]. a spot, blot, stain, blemish, defect.
    I.
    Lit. ( poet. and in post-Aug. prose):

    tractata notam labemque remittunt Atramenta,

    Hor. Ep. 2, 1, 235:

    sine labe toga,

    Ov. A. A. 1, 514:

    purum et sine labe salinum,

    Pers. 3, 25:

    victima labe carens,

    Ov. M. 15, 130:

    aliqua corporis labe insignis,

    Suet. Aug. 38: item quae (virgo) lingua debili sensuve aurium deminuta, aliave qua corporis labe insignita sit, Gell. 1, 12, 3.—
    II.
    Trop., a stain, blot, stigma, disgrace, discredit: labes macula in vestimento dicitur, et deinde metaphorikôs transfertur in homines vituperatione dignos, Paul. ex Fest. p. 121 Müll. (freq. and class.):

    animi labes nec diuturnitate evanescere, nec amnibus ullis elui potest,

    Cic. Leg. 2, 10, 24:

    saeculi labes atque macula,

    id. Balb. 6, 15:

    labem alicujus dignitati aspergere,

    a stain, disgrace, id. Vatin. 6, 15:

    labem alicui inferre,

    id. Cael. 18, 42:

    famae non sine labe meae,

    Prop. 4 (5), 8, 20:

    domus sine labe,

    Juv. 14, 69:

    vita sine labe peracta,

    Ov. P. 2, 7, 49:

    abolere labem prioris ignominiae,

    Tac. H. 3, 24:

    donec longa dies... concretam eximit labem, purumque relinquit sensum,

    Verg. A. 6, 746. —Of an immoral custom:

    dedit hanc contagio labem,

    Juv. 2, 78.— Plur.:

    conscientiae labes habere,

    Cic. Off. 3, 21, 85:

    peccatorum labibus inquinati,

    Lact. 4, 26; id. Ira Dei, 19.—
    b.
    Meton. (abstr. pro concreto), a disgrace, i. e. a good-for-nothing fellow, a wretch:

    habeo quem opponam labi illi atque caeno,

    Cic. Sest. 8, 20:

    caenum illud ac labes,

    id. ib. 11, 26.

    Lewis & Short latin dictionary > labes

  • 12 misellus

    mĭsellus, a, um, adj. dim. [miser], poor, wretched, unfortunate (rare, and with Cic. only in the epistolary style):

    homo,

    Cic. Att. 3, 23, 6; id. Fam. 14, 4, 3:

    o miselle passer,

    Cat. 3, 16.—As subst.: mĭsellus, i, m., a wretch, miserable fellow, Juv. 13, 213.—Esp., applied to the dead:

    cum alicujus defuncti recordaris, misellum vocas eum,

    Tert. Test. Anim. 4; Petr. 65.—Of inanim. and abstr. things:

    redactus sum usque ad hoc misellum pallium,

    Plaut. Rud. 2, 6, 65:

    spes,

    Lucr. 4, 1096.

    Lewis & Short latin dictionary > misellus

  • 13 nebulo

    nĕbŭlo, ōnis, m. [nebula], a paltry, worthiess fellow, an idle rascal, a sorry wretch: nugator ac nebulo, Lucil. ap. Non. 19, 3; Ter. Eun. 4, 7, 15:

    nos ab isto nebulone facetius eludimur, quam putamus,

    Cic. Rosc. Am. 44, 128:

    nebulones Alcinoique juventus,

    Hor. Ep. 1, 2, 28:

    vappa ac nebulo,

    id. S. 1, 1, 104; cf. id. ib. 1, 2, 12: nebulo lucifugus (perh. on account of the etymology of the word), a scoundrel that shuns the light, Lucil. ap. Non. 19, 2.—In apposition with homo:

    vulgus nebulonum hominum,

    Gell. 1, 2, 7; 16, 6, 12.—
    II.
    Acc. to Acron ad Hor. S. 1, 2, 12, nebulo also signifies a man of low birth; on which account slaves were also called nebulones.

    Lewis & Short latin dictionary > nebulo

  • 14 nefas

    nĕ-fas, n. indecl., something contrary to divine law, sinful, unlawful, execrable, abominable, criminal; an impious or wicked deed, a sin, a crime (cf.: scelus, flagitium, peccatum).
    I.
    Lit.:

    quicquid non licet, nefas putare debemus,

    Cic. Par. 3, 2. 25; cf.:

    officia tua mihi nefas est oblivisci,

    id. Fam. 15, 21, 5:

    Mercurius, quem Aegyptii nefas habent nominare,

    id. N. D. 3, 22, 56: nefas est dictu, miseram fuisse talem senectutem, id. Sen. 5, 13:

    eum, cui nihil umquam nefas fuit,

    id. Mil. 27, 73:

    quibus nefas est... deserere patronos,

    Caes. B. G. 7, 40:

    corpora viva nefas Stygiā vectare carinā,

    Verg. A. 6, 391:

    fas atque nefas,

    right and wrong, id. G. 1, 505; Hor. Epod. 5, 87; cf. id. C. 1, 18, 10; Ov. M. 6, 585:

    per omne fas ac nefas,

    in every way, Liv. 6, 14, 10:

    nefas triste piare,

    Verg. A. 2, 184:

    illa dolos dirumque nefas in pectore versat, Certa mori,

    id. ib. 4, 563:

    lex maculosum edomuit nefas,

    i. e. adultery, Hor. C. 4, 5, 22:

    in omne nefas se parare,

    Ov. M. 6, 613:

    summum crede nefas animam praeferre pudori,

    Juv. 8, 83:

    belli,

    civil war, Luc. 2, 507; cf.:

    fugiens civile nefas,

    id. 7, 432:

    magnum nefas contrahere,

    Just. 24, 3:

    facere nefas,

    Vulg. Deut. 22, 21:

    operari,

    ib. Lev. 20, 13.— Poet., of a wicked person, a wretch, monster:

    exstinxisse nefas tamen... Laudabor (i. e. Helen, as the destroyer of Troy),

    Verg. A. 2, 585.—Also inserted as an interjection, O horrid! shocking! dreadful! quātenus, heu nefas! virtutem incolumem odimus, Hor. C. 3, 24, 30; cf.:

    heu nefas, heu!

    id. ib. 4, 6, 17:

    quosne, nefas! omnes infandā in morte reliqui?

    Verg. A. 10, 673:

    sequiturque, nefas! Aegyptia conjux,

    id. ib. 8, 688:

    Lavinia virgo Visa, nefas! longis comprendere crinibus ignem,

    O horrible! id. ib. 7, 73.—Esp.:

    est nefas,

    it is forbidden, contrary to law, Varr. L. L. 6, 4. —
    II.
    Poet., transf.
    A.
    A horrible or monstrous thing:

    Eumenides Stygiumque nefas,

    Luc. 6, 695; 1, 626:

    infernum,

    id. 7, 170; Stat. Th. 6, 942.—
    B.
    Impossible: levius fit patientiā Quicquid corrigere est nefas, an impossibility (= athemiton, adunaton), Hor. C. 1, 24, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > nefas

  • 15 parricida

    parrĭcīda ( pārĭcīda; old collat. form of the nom. sing. PARICIDAS, Fragm. XII. Tab. ap. Fest. s. v. parrici, p. 221 Müll.), ae, comm. [the etym. is disputed;

    most prob. it is for patricida, from pater-caedo,

    Quint. 8, 6, 35 ], the murderer of his or her father or parents, a parricide.
    I.
    Lit.:

    majores supplicium in parricidas singulare,

    Cic. Rosc. Am. 25, 70:

    nisi forte magis erit parricida, si qui consularem patrem quam si humilem necarit,

    id. Mil. 7, 17; Sen. Clem. 1, 23, 2; Suet. Aug. 34:

    Telegoni juga parricidae,

    Hor. C. 3, 29, 8; Plin. 7, 45, 46, § 149; cf. Sen. ad Marc. 26, 4; Vulg. 1 Tim. 1, 9.—
    II.
    Transf.
    A.
    The murderer of a near relative:

    parricida matris quoque aut fratris interfector,

    Quint. 8, 6, 35:

    Virginius occisā filiā, ne se ut parricidam liberum aversarentur, etc.,

    Liv. 3, 50, 5; the murderer of his sister, Flor. 1, 3, 6; 3, 1, 6; cf.: Paul. Sent. 5, tit. 24.—
    * 2.
    Adj.:

    parricida nex,

    fratricidal, Arn. 3, 115 fin.
    B.
    The murderer of the chief magistrate (as the father of the country);

    of the murderers of Cæsar: si parricidae (sunt), cur? etc.,

    Cic. Phil. 2, 13, 31 (v. the passage in connection); cf. id. Fam. 12, 3, 1:

    Brutus suarum prius virtutum quam patriae parentis parricida,

    Val. Max. 6, 4, 5; Aus. Caes. 21, 2.—
    C.
    The murderer of a free citizen, a murderer, assassin (syn.: sicarius, percussor): si qui hominem liberum dolo sciens morti duit, paricidas esto, Lex Numae Pompilii ap. Fest. p. 221 Müll.;

    Lex Tribunic. ap. Fest. s. v. Sacer Mons, p. 318 Müll.: parricida civium,

    Cic. Cat. 1, 12, 29.—
    D.
    One guilty of high-treason, a traitor (qs. the murderer of his country), a rebel, a sacrilegious wretch, etc.:

    sacrum sacrove commendatum qui clepserit rapseritque parricida esto,

    Cic. Leg. 2, 9, 22: magno cum dolore parricidarum, i. e. of Antony's adherents, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 5:

    parricidae reipublicae,

    of Catiline's associates, Sall. C. 51, 25; 14, 3:

    vos de crudelissimis parricidis quid statuatis cunctamini?

    id. ib. 52, 31: Catilinae obstrepere omnes;

    hostem atque parricidam vocare,

    id. ib. 31, 8; Flor. 4, 1, 10; Tac. H. 1, 85; id. A. 4, 34, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > parricida

  • 16 propudium

    1.
    prō̆pŭdĭum, ĭi, n. [pro-pudet].
    I.
    A shameful or infamous action (ante-class. and post-Aug.):

    propudium dicebant, cum maledicto nudare turpitudinem volebant, quasi porro pudendum. Quidam propudium putant dici, a quo pudor et pudicitia procul sint,

    Fest. p. 227 Müll.:

    propudii aliquem insimulare,

    Plaut. Mil. 2, 4, 11.—In plur.:

    hoc cinere poto propudia virorum inhiberi,

    Plin. 28, 8, 32, § 122.—
    II.
    Transf., concr., a shameful person, vile wretch, a rascal, villain, a term of abuse (class.):

    quid ais, propudium?

    Plaut. Curc. 1, 3, 34; id. Bacch. 4, 1, 7; cf. id. Poen. 1, 2, 60:

    propudium illud et portentum L. Antonius,

    Cic. Phil. 14, 3, 8; App M. 8, p. 215, 15.
    2.
    prō̆pŭdĭum, a dub. reading:

    moraris tanquam propudium ignores,

    Petr. 99; perh. a signal to set sail (Bücheler), or a vulgar form for propediem.

    Lewis & Short latin dictionary > propudium

  • 17 scelerator

    scĕlĕrātor, is, m. [scelero], an evil doer, a wretch (late Lat.), Adaman. Columb. 3, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > scelerator

  • 18 scelero

    scĕlĕro, no perf., ātum, 1, v. a. [id.], to pollute, defile, contaminate, desecrate (in the verb. finit. rare, and only poet.;

    syn.: temero, polluo): impia non verita est divos scelerare parentes,

    Cat. 64, 405; cf. Stat. Th. 2, 663:

    sanguine fauces,

    id. ib. 8, 761:

    parce pias scelerare manus,

    Verg. A. 3, 42:

    Cererem,

    Juv. 9, 25:

    animum,

    Sil. 16, 122; cf.:

    dextram sanguine,

    Stat. Th. 9, 666. —Hence, scĕlĕrātus, a, um, P. a., polluted, profaned by crime.
    A.
    Lit. (appellatively;

    only in the poets): terra,

    Verg. A. 3, 60:

    terrae,

    Ov. P. 1, 6, 29:

    limina Thracum,

    id. M. 13, 628.—
    2.
    In partic., as an adj. prop., denoting places where crimes had been committed or criminals punished. So,
    a.
    Sceleratus Vicus, that part of the Vicus Cyprius, on the Esquiline, in which Tullia, daughter of Servius Tullius, drove over her father ' s corpse, Liv. 1, 48; Varr. L. L. 5, § 159 Müll.; Ov. F. 6, 609; Fest. pp. 332 and 333 Müll.—
    b.
    Sceleratus Campus, under the city will hard by the porta Collina, where unchaste Vestals were buried alive, Liv. 8, 15; Fest. l. l.; Serv. Verg. A. 11, 206.—
    c.
    Scelerata sedes, the place of punishment for the wicked in Tartarus, Tib. 1, 3, 67; Ov. M. 4, 455;

    also called Sceleratum limen,

    Verg. A. 6, 563.—For Scelerata Porta and Castra, v. infra, B. 2. b.—
    B.
    Transf.
    1.
    Subjectively, bad, impious, wicked, ac-cursed, infamous, vicious, flagitious; in the masc. subst., a bad, impious, or vicious person; a wretch, miscreant (the predom. signif.; freq. with nefarius, impious, etc.; cf. consceleratus);

    of persons: virum sceleratum, facinorosum, nefarium,

    Cic. Rep. 3, 17, 27:

    deliberantium genus totum sceleratum et impium,

    id. Off. 3, 8, 37; id. Mur. 30, 62 (with nefarius); id. Att. 9, 15, 5 (with impurus); Caes. B. G. 6, 13 (with impius); Plaut. Pers. 2, 4, 4; Ter. And. 1, 1, 132; id. Ad. 4, 2, 14; Cic. Cat. 1, 9, 23; Caes. B. G. 6, 34; Sall. C. 52, 36:

    facto plus et sceleratus eodem,

    Ov. M. 3, 5:

    puella,

    id. R. Am. 299; Liv. 1, 59; 31, 31; Suet. Ner. 46; Hor. S. 2, 3, 71; 2, 3, 221 al.— Comp.:

    homo sceleratior,

    Ov. M. 11, 781.— Sup.:

    refertam esse Graeciam sceleratissimorum hominum,

    Cic. Planc. 41, 98; Sall. J. 14, 2; 31, 12; Liv. 4, 32 et saep.—Of things:

    sceleratas ejus preces et nefaria vota cognovimus,

    Cic. Clu. 68, 194:

    contra patriam scelerata arma capere,

    id. Phil. 11, 1, 1; Ov. M. 5, 102:

    conjuratio,

    Liv. 2, 6:

    insania belli,

    Verg. A. 7, 461:

    caput,

    Plaut. Ep. 3, 2, 33:

    vox (with inhumana),

    Cic. Fin. 3, 19, 64:

    consilia,

    Vell. 2, 130, 3:

    amor habendi,

    Ov. M. 1, 131:

    munera,

    id. ib. 8, 94:

    ignes,

    id. F. 6, 439.— Comp.:

    a sceleratiore hastā,

    Cic. Off. 2, 8, 29:

    causa parricidii,

    Just. 10, 2, 1. — Sup.:

    res,

    Quint. 3, 8, 45:

    fraus humani ingenii,

    Plin. 34, 14, 39, § 138.— Poet.:

    subit ira sceleratas sumere poenas,

    i.e. to take satisfaction for her crimes, Verg. A. 2, 576. —
    2.
    (As a result of viciousness or criminality; cf. scelus, II. C.) Hurtful, harmful, noxious, pernicious, unhappy, unfortunate, calamitous, etc. (only poet. and in postAug. prose):

    teritur sinapis scelerata: qui terunt, oculi ut exstillent, facit,

    Plaut. Ps. 3, 2, 28:

    herba,

    App. Herb. 8.— Sup.:

    sceleratissimis serpentium haemorrhoidi et presteri,

    Plin. 24, 13, 73, § 117:

    frigus,

    Verg. G. 2, 256:

    lues,

    Mart. 1, 102, 6:

    poëmata,

    id. 3, 50, 9 et saep.: MATER, Inscr. Rein. cl. 12, 122; so Inscr. Fabr. p. 237, 631:

    PARENTES,

    Inscr. Murat. 1187, 2.—
    b.
    Made hurtful, i. e. poisoned:

    scelerata sucis spicula,

    Sil. 3, 272.—
    c.
    As an adj. prop.
    (α).
    Scelerata Porta, the gate (also called Porta Carmentalis) through which the three hundred Fabii marched on their fatal expedition, Fest. pp. 334 and 335 Müll.; Serv. Verg. A. 8, 337; Flor. 1, 12, 2.—
    (β).
    Scelerata Castra, the camp in which D. Drusus died, Suet. Claud. 1.—Hence, adv.: scĕlĕrātē (acc. to B. 1.), impiously, wickedly, nefariously (Ciceronian):

    peccavi scelerateque feci,

    Cic. Q. Fr. 1, 3, 2:

    facere (with audacter),

    id. Sull. 24, 67:

    dicere (opp. pie),

    id. Mil. 38, 103:

    susceptum bellum,

    id. Cat. 1, 10, 27.— Comp.:

    sceleratius,

    Vulg. Ezech. 16, 52. — Sup.:

    sceleratissime machinatus omnes insidias,

    Cic. Sest. 64, 133.

    Lewis & Short latin dictionary > scelero

  • 19 scelerosus

    scĕlĕrōsus, a, um, adj. [scelus], full of wickedness, vicious, abominable, accursed (ante- and post-class.):

    ubi ego illum scelerosum et impium inveniam?

    Ter. Eun. 4, 3, 1:

    scelerosa et polluta mulier,

    App. M. 10, p. 253, 2:

    scelerosa atque impia facta,

    Lucr. 1, 82: o diem scelerosum et indignum, Afr. ap. Non. 174, 29.—As subst.: scĕlĕrōsus, i, m., a wicked or vicious person, a wretch, Lucil. ap. Non. 174, 27.

    Lewis & Short latin dictionary > scelerosus

  • 20 scelestus

    scĕlestus, a, um, adj. [scelus; like funestus, from funus], wicked, villanous, infamous, accursed, abominable; knavish, roguish; and subst., a wicked person, a knave, rogue, scoundrel, miscreant (freq. ante-class. in Plaut. and Ter.; after the class. per. sceleratus is more freq.; by Cic. not used of persons).
    I.
    Lit., of persons:

    ego sum malus, Ego sum sacer, scelestus,

    Plaut. Bacch. 4, 6, 14:

    eheu, scelestus galeam in navi perdidi,

    id. Rud. 3, 5, 22:

    perjuravisti, sceleste,

    id. Ps. 1, 3, 120 sq.:

    o scelestum atque audacem hominem!

    Ter. Eun. 4, 4, 41; Plaut. Most. 3, 1, 36; id. Merc. 1, 90; id. Ps. 3, 2, 103 et saep.; Ter. Heaut. 5, 2, 17; id. Ad. 2, 1, 5; id. Eun. 1, 1, 26 al.; Sall. C. 51, 32; 52, 15; Quint. 2, 16, 2; Hor. C. 2, 4, 17; 3, 2, 31; 3, 11, 39; id. Epod. 7, 1.— Comp., Plaut. Aul. 3, 2, 5; id. Cist. 4, 1, 8; id. Bacch. 2, 3, 22 al.— Sup., Plaut. Am. 2, 1, 2.—As a term of reproach or abuse: sceleste, scelesta, etc., you knave! you wretch! sceleste. Plaut. Ps. 1, 3, 120; 1, 3. 126; Ter. And. 4, 4, 51; id Eun. 4, 4, 1; id. Heaut. 2, 3, 71:

    scelesta,

    Plaut. As. 1, 2, 23; id. Most. 1, 3, 26; Ter. Eun. 5, 1, 1; 5, 1, 16:

    scelesti,

    Plaut. Men. 5, 7, 28; cf. sup.:

    scelestissime, audes mihi praedicare id?

    you arrant rogue! id. Am. 2, 1, 11.—Of things:

    scelestum ac nefarium facinus,

    Cic. Rosc. Am. 13, 37:

    res scelesta, atrox, nefaria,

    id. ib. 22, 62:

    numquam quidquam facinus feci pejus neque scelestius,

    Plaut. Men. 3, 1, 2:

    scelesto facinori scelestiorem sermonem addidit,

    Liv. 5, 27:

    scelestae hae sunt aedes, impia est habitatio,

    Plaut. Most. 2, 2, 73:

    scelestior cena,

    id. Rud. 2, 6, 24:

    lingua,

    id. Am. 2, 1, 7:

    facta,

    id. Mil. 3, 1, 139:

    ser-vitus,

    id. Curc. 1, 1, 40:

    vacuam domum scelestis nuptiis fecisse,

    Sall. C. 15, 2:

    servitium,

    id. H. Fragm. 3, 61, 9 Dietsch:

    malitia,

    Phaedr. 2, 4, 5.—
    II.
    Transf., in Plaut. for sceleratus (B. 2.), baleful, calamitous, unlucky, unfortunate:

    scelestiorem ego annum argento faenori Numquam ullum vidi,

    Plaut. Most. 3, 1, 1:

    me (vidisti) adeo scelestum, qui, etc.,

    id. Rud. 4, 4, 123; id. Cas. 3, 5, 34:

    ne ego sum miser, Scelestus,

    id. Most. 3, 1, 36; id. Capt. 3, 5, 104; id. As. 5, 2, 6; id. Rud. 3, 5, 22; id. Men. 3, 1, 2; id. Cist. 4, 2, 17; cf.

    scelesta, vae te!

    Cat. 8, 15 Ellis ad loc.— Adv.: scĕlestē (acc. to. I.), wickedly, viciously, impiously, abominably, detestably:

    sceleste atque impie facere,

    Liv. 24, 25:

    parta bona,

    Plaut. Rud. 2, 6, 22:

    insimulare,

    Vell. 2, 60, 3:

    exercere arma,

    Val. Max. 5, 1, 3.— Comp.:

    interit pudor,

    Aug. Ep. 202.—Humorously: tu sceleste suspi-caris, ego aphelôs scripsi, roguishly, Cic. Att. 6, 1, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > scelestus

См. также в других словарях:

  • Wretch (website) — Wretch ( zh. 無名小站) is a Taiwanese community web site; in Chinese, its name means Anonymous Lil Site or Nameless Lil Station . It is the most famous blog community in Taiwan with thousands of users registered now. Wretch provides free album, blog …   Wikipedia

  • Wretch — Wretch, n. [OE. wrecche, AS. wrecca, wr[ae]cca, an exile, a wretch, fr. wrecan to drive out, punish; properly, an exile, one driven out, akin to AS. wr[ae]c an exile, OS. wrekkio a stranger, OHG. reccheo an exile. See {Wreak}, v. t.] [1913… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Wretch — Studioalbum von Kyuss Veröffentlichung 23. September 1991 Aufnahme 1989 1991 Label …   Deutsch Wikipedia

  • wretch — wretch; wretch·ed; wretch·ed·ly; wretch·ed·ness; wretch·less; wretch·less·ness; …   English syllables

  • Wretch — Album par Kyuss Sortie 23 septembre 1991 Enregistrement Palm Springs, Californie Durée 46:36 Genre Rock alternatif, Stoner rock …   Wikipédia en Français

  • Wretch — Álbum de Kyuss Publicación 23 de septiembre de 1991 Género(s) Heavy metal Stoner metal Duración 46:36 Discográfica …   Wikipedia Español

  • wretch — [retʃ] n [: Old English; Origin: wrecca person driven out ] 1.) someone that you feel sorry for ▪ He was a lonely, miserable wretch. 2.) someone you are annoyed with ▪ Stop pulling my hair, you wretch! …   Dictionary of contemporary English

  • wretch — [ retʃ ] noun count 1. ) someone who is in a difficult situation and who you feel sorry for: The poor wretch lay crying by the side of the road. 2. ) HUMOROUS someone you do not like or who annoys you: Why did you marry that wretch? a ) LITERARY… …   Usage of the words and phrases in modern English

  • wretch´ed|ness — wretch|ed «REHCH ihd», adjective. 1. very unfortunate or unhappy. 2. very unsatisfactory; miserable: »a wretched hut. SYNONYM(S): pitiful, shabby. 3. very bad: »a wretched traitor. SYNONYM(S): despicable, base, mean …   Useful english dictionary

  • wretch´ed|ly — wretch|ed «REHCH ihd», adjective. 1. very unfortunate or unhappy. 2. very unsatisfactory; miserable: »a wretched hut. SYNONYM(S): pitiful, shabby. 3. very bad: »a wretched traitor. SYNONYM(S): despicable, base, mean …   Useful english dictionary

  • wretch|ed — «REHCH ihd», adjective. 1. very unfortunate or unhappy. 2. very unsatisfactory; miserable: »a wretched hut. SYNONYM(S): pitiful, shabby. 3. very bad: »a wretched traitor. SYNONYM(S): despicable, base, mean …   Useful english dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»